Post by aima on Jun 15, 2004 9:27:36 GMT -5
Tora wandelde met vlugge stappen door een duister verlaten straat. Haar ogen waren gevuld met tranen, maar al bijtend op haar lippen probeerde ze haar te bedwingen om niet in huilen uit te barsten. Weeral was er ruzie geweest met haar en haar broer. Het was in vechten geëindigd en natuurlijk had zij al de klappen opgevangen. Lang moest ze er niet over nadenken of ze liep de wijde nacht in, niet denkend aan het gevaar. Traagjes streelde ze met haar vingers onder haar oog. Ze was het kotsbeu om altijd geslaan en verweten te zijn van iedereen. Waarom kon ze niet gewoon verlost zijn van die pijn?
Toen ze aan het plaatselijke park toekwam stond ze stil. Het zag er pikdonker uit. Tora lachte zachtjes nerveus. Ben je nu al bang van het donker? Dacht ze toen ze haar jas strakker om haar trok. Met trage en behoedzame stappen ging ze het park binnen. Toen ze al enkele minuten rond wandelde zonder maar een kat tegen te komen, hoorde ze een zacht geluid achter haar. Ze draaide haar hoofd in de richting van waar het kwam en luisterde aandachtig. Niets meer te bespeuren. Tora je fantasie slaat weer op hol. Dacht ze.
Toen ze haar hoofd terug draaide, liet ze van schrik een kreet. Er zat iemand op de bank die enkele meters van haar stond. Enkele seconden geleden was hij nog leeg. Hoe kon hij zo snel daar al geraakt zijn? Hij stond rustig op en kwam dichter bij haar staan. Slecht zag hij er niet uit met zijn lang sneeuwwit haar die golvend over zijn schouders viel. ‘Wat doe jij op dit late uur in een duister verlaten park...’ Tijdens dat hij dit zei, Ging zijn blik naar haar blauw oog. ‘Wie heeft er dit nu gedaan aan jou? Wie krenkt er nu zo een schoonheid?’ Zei hij tijdens dat hij met zijn vingers zachtjes over haar wang streelde. Tora duwde zijn hand weg. ‘Bemoei je met je eigen leven, laat me nu door.’ Zei ze stilletjes.
Ze wou met een boog rond hem gaan maar hij nam haar zachtjes vast aan haar arm. ‘ik zal je geen pijn doen, beloofd.’ Zei hij zachtjes toen hij met zijn lichtblauwe ogen keek in de hare. Ze keek terug en kwam bedwelmd door zijn blik. Hij was zo vreemd… nog nooit had ze zo iemand als hem gezien. Toen hij zag dat ze niet meer van plan was om weg te rennen, liet hij haar los. ‘Ik heet lestat, hoe heet jij schoonheid?’ Zei hij met een glimlach. ‘Tora, mag ik vragen wat jij hier doet?’ Zijn grijns kwam groter. ‘Ik hou van de nacht en had zin in een wandelingetje. Vertel me nu eens, nadat we op deze comfortabele bank zitten, wat jij hier doet.’
Lestat ging rustig op het bankje zitten en gaf een teken dat ze naast hem moest gaan zitten. Niet op haar gemak ging ze naast hem gaan zitten. ‘Ik had ruzie met men broer, dat is alles.’ Zei ze stilletjes. Haar ogen begonnen zich weer te vullen met tranen. ‘Dat is alles? Ik geloof je niet. Hij was de enige niet, hé? Tora, vertel me de waarheid.’ Hij keek haar bezorgd aan. Ergens van herkende ze hem, maar van waar? Maar hoe dan ook, hij blijft een vreemde, waarom zou ze haar problemen aan hem uitleggen?
Er was een tweestrijd van gevoelens in haar. Een deel van haar wou het dolgraag vertellen. Ze wou niet liever dan bij hem blijven, in zijn armen waar het veiliger was dan thuis. Het andere deel weigerde het. Waarom zou ze hem vertrouwen, ze kende hem nauwelijks. Toen het een moment stil was doordat Tora nadacht wat ze ging doen, nam lestat haar hoofd vast. Hun lippen waren maar enkele centimeters meer van elkaar verwijderd. Ze verlangde naar de aanraking van zijn zachte lippen op de hare. Maar hij liet haar los. ‘Als je me niet vertrouwd, dan vertrek ik. Het was aangenaam om je ontmoet te hebben, Tora…men schoonheid.’
Hij stond op en in paar seconden was hij verdwenen. Tora schreeuwde nog dat hij niet mocht gaan, maar ze was te laat, duisternis had hem al opgeslokt. Tranen liepen over haar wangen, waarom had ze het hem niet verteld? Vol haat voor zichzelf vertok ze terug naar huis….
Einde? Je zult het vlug te weten komen…
Toen ze aan het plaatselijke park toekwam stond ze stil. Het zag er pikdonker uit. Tora lachte zachtjes nerveus. Ben je nu al bang van het donker? Dacht ze toen ze haar jas strakker om haar trok. Met trage en behoedzame stappen ging ze het park binnen. Toen ze al enkele minuten rond wandelde zonder maar een kat tegen te komen, hoorde ze een zacht geluid achter haar. Ze draaide haar hoofd in de richting van waar het kwam en luisterde aandachtig. Niets meer te bespeuren. Tora je fantasie slaat weer op hol. Dacht ze.
Toen ze haar hoofd terug draaide, liet ze van schrik een kreet. Er zat iemand op de bank die enkele meters van haar stond. Enkele seconden geleden was hij nog leeg. Hoe kon hij zo snel daar al geraakt zijn? Hij stond rustig op en kwam dichter bij haar staan. Slecht zag hij er niet uit met zijn lang sneeuwwit haar die golvend over zijn schouders viel. ‘Wat doe jij op dit late uur in een duister verlaten park...’ Tijdens dat hij dit zei, Ging zijn blik naar haar blauw oog. ‘Wie heeft er dit nu gedaan aan jou? Wie krenkt er nu zo een schoonheid?’ Zei hij tijdens dat hij met zijn vingers zachtjes over haar wang streelde. Tora duwde zijn hand weg. ‘Bemoei je met je eigen leven, laat me nu door.’ Zei ze stilletjes.
Ze wou met een boog rond hem gaan maar hij nam haar zachtjes vast aan haar arm. ‘ik zal je geen pijn doen, beloofd.’ Zei hij zachtjes toen hij met zijn lichtblauwe ogen keek in de hare. Ze keek terug en kwam bedwelmd door zijn blik. Hij was zo vreemd… nog nooit had ze zo iemand als hem gezien. Toen hij zag dat ze niet meer van plan was om weg te rennen, liet hij haar los. ‘Ik heet lestat, hoe heet jij schoonheid?’ Zei hij met een glimlach. ‘Tora, mag ik vragen wat jij hier doet?’ Zijn grijns kwam groter. ‘Ik hou van de nacht en had zin in een wandelingetje. Vertel me nu eens, nadat we op deze comfortabele bank zitten, wat jij hier doet.’
Lestat ging rustig op het bankje zitten en gaf een teken dat ze naast hem moest gaan zitten. Niet op haar gemak ging ze naast hem gaan zitten. ‘Ik had ruzie met men broer, dat is alles.’ Zei ze stilletjes. Haar ogen begonnen zich weer te vullen met tranen. ‘Dat is alles? Ik geloof je niet. Hij was de enige niet, hé? Tora, vertel me de waarheid.’ Hij keek haar bezorgd aan. Ergens van herkende ze hem, maar van waar? Maar hoe dan ook, hij blijft een vreemde, waarom zou ze haar problemen aan hem uitleggen?
Er was een tweestrijd van gevoelens in haar. Een deel van haar wou het dolgraag vertellen. Ze wou niet liever dan bij hem blijven, in zijn armen waar het veiliger was dan thuis. Het andere deel weigerde het. Waarom zou ze hem vertrouwen, ze kende hem nauwelijks. Toen het een moment stil was doordat Tora nadacht wat ze ging doen, nam lestat haar hoofd vast. Hun lippen waren maar enkele centimeters meer van elkaar verwijderd. Ze verlangde naar de aanraking van zijn zachte lippen op de hare. Maar hij liet haar los. ‘Als je me niet vertrouwd, dan vertrek ik. Het was aangenaam om je ontmoet te hebben, Tora…men schoonheid.’
Hij stond op en in paar seconden was hij verdwenen. Tora schreeuwde nog dat hij niet mocht gaan, maar ze was te laat, duisternis had hem al opgeslokt. Tranen liepen over haar wangen, waarom had ze het hem niet verteld? Vol haat voor zichzelf vertok ze terug naar huis….
Einde? Je zult het vlug te weten komen…