Post by SmirkingPirate on Jun 3, 2004 8:38:04 GMT -5
Ik had deze net gemaakt voor een groter verhaal en had al een introductie gemaakt van de personages die er in gaan spelen ._. alhoewel die niet af is had ik toch zin om hem hier neer te zetten ^^
-----------------------------------
De koude wind kwam door de rillende boten heen. Een rilling van angst ging over zijn rug, een gevoel van duisternis besloop hem. Zijn ogen streken eindeloos over de horizon uit. "Jack mag niet falen. Niet deze keer" dacht Senova. Hij glimlachte eventjes en leunde op de balk. Terwijl Senova naar de arbeidslieden keek hoe ze druk waren met het maken van zijn indrukwekkend arsenaal begon die te vervagen in zijn eigen droomwereld. Senova's vermoeide oogleden hadden de behoefte om dicht te gaan. Geluid van zachte voetstappen weerklonken in zijn oren. De oogleden van Senova gingen een beetje open en zijn pupillen keken haar aan. "Denk jij dat we hier heelhuids uitkomen Marice ?" vroeg Senova terwijl hij haar strak aankeek. Ze ging bij hem staan en deed een arm om hem heen. "Maak je geen zorgen, wij samen zijn gewoon beter en sterker dan die andere zogenaamde wachters" zei Marice met een ondeugende stem. Senova lachte zachtjes in een zeer grappige toon. Hij zuchtte en begon meer op de balk te hangen. "Hoogmoed komt voor de val .. laten we ons maar niet als goden gaan zien. Dat is echt het laatste wat ik nodig heb" zei Senova in een vervelende houding. Marice keek hem even serieus aan en draaide haar rug naar Senova toe. Voordat ze wou weg wou lopen stond ze even stil. "De formule zal van ons zijn, gok daar maar op. Zoals ik al zei niemand kan tegen onze gecombineerde kracht" en Marice liep door de zijde gordijnen naar binnen. Hij stond nog even op het balkon en begon zonder enige aanleiding te lachen.
Jack zat rustig op een stoel achter in een café. Met zijn voeten op de tafel dronk hij rustig uit de fles wijn. Door de gulzige slokken gleden enkele druppels over zijn lippen. De sfeer in de café was zenuwlopend. Mensen bekeken Jack met een bedrieglijke glimlach. Wisten ze dat Jack een van Senova's knechten was ? Jack bekeek de café rustig en kalm. Het was best druk en steeds meer mensen kwamen binnen voor een avond van plezier. Dakloze mensen die aan de bar zaten dronken zich zat om hun verdriet te verspillen terwijl de edele man zijn geld aan het gokken verspilde. Tegen de avond in leek het alsof ze Jack niet meer interessant was dit was alleen gunstig voor hem. Plotseling kwam de rumoerigheid aan een einde. Een totale stilte in een seconde. Jack keek naar de ingang van de café. Twee grote mannen die zeer breed gebouwd waren stonden daar. Ze droegen grote zwaarden. Beide keken meteen Jack aan en liepen rustig naar hem toe. "Precies op tijd" dacht Jack terwijl hij zijn voeten van tafel af deed. Een van de mannen sprak Jack aan "Wij zijn gekomen zoals je gevraagd had, maar ik had liever dat we buiten onze zaken deden als je tenminste geen bezwaar hebt"
Jack stond op en liep met ze mee naar buiten naar een stil steegje. Ze waren alle drie eerst stil, maar Jack verbrak de stilte. "Mijn meester heeft interesse in uw ... artefact" zei Jack .De mannen glimlachte en gaven Jack een stuk papier met bepaalde onleesbare tekens. "De ruil is compleet meester. Heeft u nog verdere instructies voor mij ?" dacht Jack. Terwijl de mannen nog steeds aan het wachten waren kreeg Jack een telepathische instructie van Senova. Vermoord beide en verbrand elk bewijs van je aanwezigheid."
Jack keek bloedserieus naar hun en ze zagen al in zijn ogen dat hij de afspraak niet na zou komen. Ze pakte meteen hun wapens en bedreigde hem "Als je ons niks wilt geven zullen we het zo te zien maar van je dode lichaam moeten afhalen" Helaas was Jack niet onder de indruk van hun lege bedreigingen. Een van de twee viel Jack aan, maar zag zijn eigen bloed al door de lucht vliegen. Het bloed vloeide van zijn borskas waar een groot gat in zat. Spetterend spat het bloed tegen de muren. Een duister gefluister werd steeds luider "Ontsnappen is mogelijk, maar mij ontkomen is juist onmogelijke. Probeer maar en je zult het merken". De laatste overgebleven man keek Jack zeer bang aan. Tranen liepen over zijn bleke wangen terwijl hij ook naar zijn maat keek die levenloos op zijn buik lag. Hij rende snel van Jack weg hopend dat hij gespaard werd, maar dat was tevergeefs. Alles werd donker rond hem, schaduwen slopen rond zijn benen omhoog. Hij kon zich niet meer bewegen alleen zijn hoofd nog. Jack verscheen voor hem. De man was alles aan het proberen om een beetje genade van Jack te krijgen. Het laatste wat in de koude stille steeg weerklonk was een hel schreeuwende pijn van het slachtoffer.
Een paar minuten later kwam rook boven de bosranden. Het dorp stond in vuur en vlam terwijl Jack van vermaak toekeek. Het geluid van de schreeuwende burgers was oorverdovend hoe ze verrast werden door de vlammen. Jack hoorde weer Senova in zijn gedachtes "Je neemt teveel plezier in je werk. Het is logisch waarom men je vreest".
Er was geen wolkje aan in de lucht die ochtend. Een zacht briesje blies over de over het gras en door het bos. Andro zat rustig in de weiland naar de lucht te kijken. De zon scheen recht in zijn gezicht. Hij deed zijn rechter arm voor de zon. Het geluid van stromend water was zeer rustgevend. Hij lachte toen die aan ouwe herinneringen begon te denken. Toch op een of andere manier begon die te huilen. Zelf wist die niet van gelukkigheid of droevigheid. "Zoveel herinneringen, zoveel gelukkigheid en toch zoveel verdriet in me eigen hart" dacht Andro. "Ben je weer aan het denken aan die zielige tijden ? Leer je het dan nooit Andro, je leerde echte gelukkigheid toen ik er was" hoorde Andro in zijn gedachtes. Voor een moment bleek de omgeving rond hem te veranderen naar een meer verachtelijke plek. Opeens hoorde hij overal stemmen die schreeuwde van verdriet en pijn. "Het doet je pijn om die stemmen te horen die wij beide voor altijd lieten stil hebben gemaakt." weerklonk weer in Andro's hoofd. Uit agressie begon die tegen zichzelf te praten "Jij was dat, jij hebt al die mensen naar hun graf gebracht. Ik had er niks mee te maken". snikkend sloeg die met een vuist tegen de grond. Alles werd meer wit - zwart in kleur. Gebeurtenissen uit het verleden van zijn acties kwamen als heldere druppels voor zijn ogen. "We kunnen het nog veranderen Andro. Je weet wat we daar voor nodig hebben." zei Andro's wederhelft. Droevig keek Andro naar zijn wederhelft die langzaam een vorm aannam. Het was precies Andro alleen zijn gezicht was anders. Hij zag er misvormd uit door martelingen die op zijn ziel waren uitgeoefend.
-----------------------------------
De koude wind kwam door de rillende boten heen. Een rilling van angst ging over zijn rug, een gevoel van duisternis besloop hem. Zijn ogen streken eindeloos over de horizon uit. "Jack mag niet falen. Niet deze keer" dacht Senova. Hij glimlachte eventjes en leunde op de balk. Terwijl Senova naar de arbeidslieden keek hoe ze druk waren met het maken van zijn indrukwekkend arsenaal begon die te vervagen in zijn eigen droomwereld. Senova's vermoeide oogleden hadden de behoefte om dicht te gaan. Geluid van zachte voetstappen weerklonken in zijn oren. De oogleden van Senova gingen een beetje open en zijn pupillen keken haar aan. "Denk jij dat we hier heelhuids uitkomen Marice ?" vroeg Senova terwijl hij haar strak aankeek. Ze ging bij hem staan en deed een arm om hem heen. "Maak je geen zorgen, wij samen zijn gewoon beter en sterker dan die andere zogenaamde wachters" zei Marice met een ondeugende stem. Senova lachte zachtjes in een zeer grappige toon. Hij zuchtte en begon meer op de balk te hangen. "Hoogmoed komt voor de val .. laten we ons maar niet als goden gaan zien. Dat is echt het laatste wat ik nodig heb" zei Senova in een vervelende houding. Marice keek hem even serieus aan en draaide haar rug naar Senova toe. Voordat ze wou weg wou lopen stond ze even stil. "De formule zal van ons zijn, gok daar maar op. Zoals ik al zei niemand kan tegen onze gecombineerde kracht" en Marice liep door de zijde gordijnen naar binnen. Hij stond nog even op het balkon en begon zonder enige aanleiding te lachen.
Jack zat rustig op een stoel achter in een café. Met zijn voeten op de tafel dronk hij rustig uit de fles wijn. Door de gulzige slokken gleden enkele druppels over zijn lippen. De sfeer in de café was zenuwlopend. Mensen bekeken Jack met een bedrieglijke glimlach. Wisten ze dat Jack een van Senova's knechten was ? Jack bekeek de café rustig en kalm. Het was best druk en steeds meer mensen kwamen binnen voor een avond van plezier. Dakloze mensen die aan de bar zaten dronken zich zat om hun verdriet te verspillen terwijl de edele man zijn geld aan het gokken verspilde. Tegen de avond in leek het alsof ze Jack niet meer interessant was dit was alleen gunstig voor hem. Plotseling kwam de rumoerigheid aan een einde. Een totale stilte in een seconde. Jack keek naar de ingang van de café. Twee grote mannen die zeer breed gebouwd waren stonden daar. Ze droegen grote zwaarden. Beide keken meteen Jack aan en liepen rustig naar hem toe. "Precies op tijd" dacht Jack terwijl hij zijn voeten van tafel af deed. Een van de mannen sprak Jack aan "Wij zijn gekomen zoals je gevraagd had, maar ik had liever dat we buiten onze zaken deden als je tenminste geen bezwaar hebt"
Jack stond op en liep met ze mee naar buiten naar een stil steegje. Ze waren alle drie eerst stil, maar Jack verbrak de stilte. "Mijn meester heeft interesse in uw ... artefact" zei Jack .De mannen glimlachte en gaven Jack een stuk papier met bepaalde onleesbare tekens. "De ruil is compleet meester. Heeft u nog verdere instructies voor mij ?" dacht Jack. Terwijl de mannen nog steeds aan het wachten waren kreeg Jack een telepathische instructie van Senova. Vermoord beide en verbrand elk bewijs van je aanwezigheid."
Jack keek bloedserieus naar hun en ze zagen al in zijn ogen dat hij de afspraak niet na zou komen. Ze pakte meteen hun wapens en bedreigde hem "Als je ons niks wilt geven zullen we het zo te zien maar van je dode lichaam moeten afhalen" Helaas was Jack niet onder de indruk van hun lege bedreigingen. Een van de twee viel Jack aan, maar zag zijn eigen bloed al door de lucht vliegen. Het bloed vloeide van zijn borskas waar een groot gat in zat. Spetterend spat het bloed tegen de muren. Een duister gefluister werd steeds luider "Ontsnappen is mogelijk, maar mij ontkomen is juist onmogelijke. Probeer maar en je zult het merken". De laatste overgebleven man keek Jack zeer bang aan. Tranen liepen over zijn bleke wangen terwijl hij ook naar zijn maat keek die levenloos op zijn buik lag. Hij rende snel van Jack weg hopend dat hij gespaard werd, maar dat was tevergeefs. Alles werd donker rond hem, schaduwen slopen rond zijn benen omhoog. Hij kon zich niet meer bewegen alleen zijn hoofd nog. Jack verscheen voor hem. De man was alles aan het proberen om een beetje genade van Jack te krijgen. Het laatste wat in de koude stille steeg weerklonk was een hel schreeuwende pijn van het slachtoffer.
Een paar minuten later kwam rook boven de bosranden. Het dorp stond in vuur en vlam terwijl Jack van vermaak toekeek. Het geluid van de schreeuwende burgers was oorverdovend hoe ze verrast werden door de vlammen. Jack hoorde weer Senova in zijn gedachtes "Je neemt teveel plezier in je werk. Het is logisch waarom men je vreest".
Er was geen wolkje aan in de lucht die ochtend. Een zacht briesje blies over de over het gras en door het bos. Andro zat rustig in de weiland naar de lucht te kijken. De zon scheen recht in zijn gezicht. Hij deed zijn rechter arm voor de zon. Het geluid van stromend water was zeer rustgevend. Hij lachte toen die aan ouwe herinneringen begon te denken. Toch op een of andere manier begon die te huilen. Zelf wist die niet van gelukkigheid of droevigheid. "Zoveel herinneringen, zoveel gelukkigheid en toch zoveel verdriet in me eigen hart" dacht Andro. "Ben je weer aan het denken aan die zielige tijden ? Leer je het dan nooit Andro, je leerde echte gelukkigheid toen ik er was" hoorde Andro in zijn gedachtes. Voor een moment bleek de omgeving rond hem te veranderen naar een meer verachtelijke plek. Opeens hoorde hij overal stemmen die schreeuwde van verdriet en pijn. "Het doet je pijn om die stemmen te horen die wij beide voor altijd lieten stil hebben gemaakt." weerklonk weer in Andro's hoofd. Uit agressie begon die tegen zichzelf te praten "Jij was dat, jij hebt al die mensen naar hun graf gebracht. Ik had er niks mee te maken". snikkend sloeg die met een vuist tegen de grond. Alles werd meer wit - zwart in kleur. Gebeurtenissen uit het verleden van zijn acties kwamen als heldere druppels voor zijn ogen. "We kunnen het nog veranderen Andro. Je weet wat we daar voor nodig hebben." zei Andro's wederhelft. Droevig keek Andro naar zijn wederhelft die langzaam een vorm aannam. Het was precies Andro alleen zijn gezicht was anders. Hij zag er misvormd uit door martelingen die op zijn ziel waren uitgeoefend.