Mijn verhaal

[Francisca]

ik heb nog geen titel hiervoor en ik plaats hier de eerste deel van mijn verhaal.. de rest komt zo snel mogelijk!

[Francisca]

De deur klapt achter mij dicht. ik kijk om me heen, de ontmoeting met de donkere wereld is begonnen. Het is koud buiten. Mijn vingers raakt mijn gezicht aan. Mijn handen zijn nat... Ik blijk te huilen...

ik denk terug aan eerder deze avond... het laat me alleen maar rotter voelen... tranen blijven maar komen, alleen ik weet waarom... Ik doe mijn jas beter dicht, want de kou probeert me te omhelzen...

Ik kom uit op een donkere straat. Een aantal lichten verlichten de stenen, die zich op de grond bevinden. Ik kijk om me heen. Ik weet niet waar ik heen moet... Opeens begin ik te rennen, aan de einde van de weg zie ik een hels licht....

Hoe harder ik ren. Hoe verder weg het licht van mij af gaat. Ik snap er niks van en stop met rennen... De donkerte omhelst me en ik begin harder te huilen... Opeens voel ik een arm om me heen, die me warmte geeft waar ik naar op zoek ben. Maar als ik opkijk is het verdwenen...

Hopeloos op zoek naar die arm die mij warmte gaf, ging ik verder de donkerte in. Om me heen zag ik niks dan donkerte en ik voelde me ingesloten erdoor. Ik droog mijn tranen zie weer opeens licht. Alleen was het niet zo hels als eerst. Ik loop er snel naartoe en kom aan bij een huis.

Het huis is leeg, maar toch belicht. Als ik klop gaat de deur een stukje open. Als ik de deur verder opent, loop ik naar binnen en kijk ik om me heen. Het licht komt van de muren af. Lampen die daar hangen staan aan en geven me een warm gevoel. De open haard staat aan en er staat een bed. Ik vraag me af of iemand thuis is en ik begin te roepen. Maar mijn stem is weggeraakt door het geschreeuw van eerder deze avond.

Het huis geeft alleen maar stille geluiden. Alleen het geknetter van de open haard overstemt de stilte. Ik kijk om me heen. Het bed lonkt naar me. Ik weet niet wat ik moet doen, want ik voel me niet veilig in het overbelichtte huis. Ik krijg kippenvel op mijn armen... de kou heeft mij vastgenomen. Als ik omkijk zie ik dat ik de deur nog opengelaten heb en ik doe de deur dicht. Nu loop ik naar de open haard om mezelf op te warmen...

Langzaam val ik in slaap. Mijn hoofd steunt op mijn armen. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht en de warmte laat mij genieten. Dan voel ik die arm weer om mij heen. Ik reageer er niet meer op, want daar ben ik te moe voor. Mijn glimlach wordt groter en dan slaap ik echt.

Opeens schrik ik wakker en kijk ik om me heen. De arm, die mij warmte gaf is verdwenen. Ik blijf maar denken dat het een droom was...

[Francisca]

De open haard is niet meer aan. De kamer is nog steeds zo leeg als toen ik in slaap viel. Buiten is het licht geworden en ik wil opstaan. Maar als ik beter kijk zie ik dat ik in bed lig. Ik weet zeker dat ik op de grond ben gaan slapen. Ik kijk weer om me heen. Ik sta op en loop naar de deur. Dan valt me op dat de lichten uit zijn. Als ik de deur opent loop ik met snelheid naar buiten en merk ik waar ik terecht ben gekomen...

Ik sta tegenover een huis, een bekend huis. Een huis waar ik me thuis voel. Ik loop naar het huis toe en raak de deurknop aan. De deur is dicht. Ik probeer te kloppen en krijg rillingen over mijn rug. Ik krijg geen gehoor. Ik probeer harder te kloppen. Dan hoor ik iets achter de deur.

De deur gaat eindelijk open, maar alles wat ik zag was een donker geheelte... De kou omhelst me weer. Mijn jas blijk ik nog aan te hebben. Ook al ben ik bang om verder te gaan, ik loop nog verder de donkerte in. Opnieuw ben ik hopeloos op zoek naar de warme arm die mij omhelzen kan als ik het nodig heb...

Eenmaal dat de donkerte me omhelst heeft kijk ik om me heen. Ik zie alleen maar zwart, is dat mijn leven? Opeens zie ik voor me wat er gisteravond is gebeurd... Schreeuwen, alles wat ik deed was schreeuwen! Dan komen de tranen weer op, ik voel me weer net zo rot als gister...

Ik voel pijn in mijn hart, de tranen blijven maar komen. Ik probeer verder te lopen, maar ik merk dat ik niet verder kom. Het donker geheelte heeft mij vastgepakt en de kou heeft mij omhelst… Opeens voel ik die warme arm om me heen, nee, dit keer zijn het 2 warme armen. Met mijn armen probeer ik iets vast te pakken, zodat die armen mij zullen blijven vasthouden. Ik doe mijn ogen dicht.

Als ik mijn ogen weer opendoe sta ik in het licht. Het donker geheelte is verdwenen. De zon schijnt fel in mijn ogen… en die warme armen omhelzen mij nog steeds… Het verwarmt mijn hele lichaam. Ik hou die persoon ook vast, stevig vast! Ik voel de tranen lopen, maar dit keer zijn het geen tranen van verdriet, maar van geluk.